Annenin Deniz Kızına Dönüşme Serüveni

Annelik, sudan çıkmış balık gibi olmaktır. Yaşam alanın olmayan bir yerde var olmaya çalışmak, nefes almak için çırpınmak… Yüzme bilmeden, derin ve bilinmez sulara atlamak gibi cesaret gerektirir. Bu zor ortamda hayatta kalmaya çalışırken, bazen güçsüz ve çaresiz hissedebilirsin. Ama zamanla içinde var olan direnci keşfeder ve güçlenirsin. Belki de bir gün, içinde gizli duran bir deniz kızının varlığını bile hissetmeye başlarsın.

O küçük canlıyı kucağına aldığında, onun her ağlayışında içinde çarelerden çare beğenmeye başlarsın. Okuduğun her bilgi, her kitap ya da duyduğun tavsiyeler, kafanın içinde adeta bir Arap saçına döner. Bu karmaşayı çözüp ahenkle dans ettirmen biraz zaman alır.

Bu dönem, hem bebeğini hem de kendini tanımaya çalıştığın bir evredir. Her ne kadar kendine şefkatli olmalısın desem de, o duygu yoğunluğunun içinde bu kolay olmaz.

Bu evreyi sadece yaşa ve bilinçle anlamlandırmayı dene “Şu an ne hissediyorum?” birkaç saniye derin nefes al. Bebeğinin ve senin güvende olduğunu hisset. Bebeğinin tüm fiziksel ihtiyaçlarının karşılandığından emin olduktan sonra, duygusal boşluğunu doldurmak için ne yapabilirsin?
Daha önce senin duygusal boşluğun nasıl doldurulmuştu? Kısa bir an düşün. Kendine hemen bir çözüm bulmaya çalışmadan, sadece sor ve bırak. Evren, belki bir saat sonra, belki bir gün, belki de bir ay sonra sana cevabını verecektir.

> Çünkü sen bu soruyu sorarak sadece kendinin ve bebeğinin değil nesiller boyu süregelen ve her aktarımda biraz daha büyüyen o boşluğu doldurmaya niyet etmiş olursun “Ben kendi duygusal boşluğumu tanımak istiyorum ve benden sonra gelecek nesillerimin bu boşluğu doldurup kocaman bir sevgiye dönüştürmesini sağlıyorum.”